Ny blogg

http://innerstiskogen.blogspot.com

Småbruk til salgs

(...solgt...)
Det er ikkje alltid ting går som ein vil. Og nå er det altså klart at me må flytta sørpå. Ikkje fordi me vil, men fordi me må.
For min del klarer eg ikkje heilt å forestilla meg det, etter å ha levd i Vadsø i nesten 20 år. Korleis eg skal klara eit liv der sør. I eit land der det er så varmt at det ikkje er nødvendig å setja opp ein levegg mot austavinden. Der det ikkje er noko utfordring å få potetene til å gro. Der det ikkje er snøbyger den 17. mai. Eg er ikkje ironisk når eg seier at det første eg kjem til å savna er desse snøbygene.
Og så folket. Det er så mykje eg kunne ha sagt. Men nøyer meg med det som skjedde for nokre dagar sidan. Me køyrde innover byen, då ei eldre dame stod ved vegen og strekte ut armen så langt ut ho kunne. me skulle så gjerne ha sluppe henne på, men hadde ikkje plass. Og eg tenkte at sørpå er det ikkje akkurat vanleg at framande får sleppa inn i bilen. Og slett ikkje vanleg at eldre damer står ved vegen og haikar. Men slik er det her. Ja, dei haikar forsåvidt ikkje. Dei berre rettar ut armen og reknar det som ein selvfølge at nokon hjelper dei vidare på vegen.

Og så må me flytta frå draumeplassen vår. Berre eit og eit halvt år fekk me her på dette småbruket med den mest fantastiske utsikt mot Varangerfjorden.
Fjorden som har alt. Du berre ror litt utpå, slepper snøret uti, og så høgg det på torsk og sei på samtlege krokar. Vel, kanskje er det ikkje alltid slik, men på bestemte tider kokar det faktisk av fisk i fjorden. Dessutan er det lokale forekomstar av kveite, steinbit og flyndre. Og krabbe. Og laks om forsommaren. Medan det sym vågekval, kvitfisk og niser utpå fjorden.
Jorda her er veldig spanande. Bygd opp av tare på gamlemåten. Drifta i lang tid tradisjonelt og skånsomt. Det har gitt eit av dei mest spanande kulturområde i heile Finnmark med stort mangfald av planter. Slik at det for eksempel kan plukkast vill grasløk ute på jordet, når det trengst til røykalaksen.
Og nokre av bygningane har ei og anna svært spanande historie å fortelja. Nokre er bygd på 1700 talet av russisk tømmer. Noko som er svært unikt i eit fylke der mykje brant ned under krigen.

Me hadde så mange planar. Så det me i det minste håpar er at nokon kan ivareta bruket vidare. Og dei som overtar vil få svært mykje;
-40 mål tomt med fantastisk utsikt og artsrik kulturlandskap
-To bustadhus, blant anna eit med ei lun, gammal tømmerstove
-Fjøs med stall, høyloft, lagerrom og diverse,
-Vedfyrt badstu, dobbel garasje, lakserøykeri, drivhus, potetåker, jordbæråkrar, hønsehus, lakseplass, lang, fin sandstrand
-Tilgang til fine fiskeplassar uti fjorden, nær tilgang til jakt, fiske og bærmyrer på fjellet, vedteig nokre hundre meter ovanfor garden
-Moglegheiter for hobbysmåbruk, hestedrift, sau, høns, næringsverksemd som økologisk turisme, besøksgård eller berre ein bustad med utleige og svært god plass
-Moglegheiter til å kjøpa med traktor med diverse redskap, trebåt med påhengs, laksegarn og diverse fiskeredskap, anna utstyr og material.
-Dessutan er det mogleg å motta støtte til å vedlikehalda jorda og bygningane.

Er du interessert, kan du lesa vidare om livet på Makkenes lenger nede i denne bloggen, sjå bilder av garden med omegn i dette fotoalbumet, du kan sjå dette panoramabildet i photosynth, sjå innom finn.no, eller ta direkte kontakt med salgsmeklar; vza@advokathuset-vadso.no tlf. 78941400.

Har visst i over eit år at dette kunne skje til slutt. Og det kan delvis forklarast som ein av grunnane til at det ikkje har vore så veldig mange tankar å formidla den siste tida. Så dermed kan det òg sjå ut til at det går mot slutten med denne bloggen. Ser ingen vits å fortsetja med mine varangertankar (sjølv om tankane nok ofte vil gå til Varanger). Tida vil visa.

Stein på stein

Det blei drenert rundt huset i sommar. Det avdekka at det er mykje stein i jorda her. Det visste eg forsåvidt frå før. Har streva forferdeleg med å slå gjerdestolpar i den steinrike jorda, blant anna.
Så nå ligg det haugevis med stein rundt huset som må bort. Har så smått byrja på ryddinga. Tre tilhengarlass er fjerna, men mykje gjenstår.
Det med stein er i grunnen interessant, viss ein ser bort frå alt strevet med det. Ein gong for lenge sidan var det ingen Varangerhalvøy. Berre hav og sandbotn. Så kom istida. Og når isen forsvann, heva det seg eit nytt land; Varangerlandet, som bestod av sandstein, pressa saman av all isen. Oppover terrenget finn me mange strandsoner og steinmorener etterkvart som landet heva seg. Og nederst, når menneska busette seg, blei det laga jord. Mykje av jorda langs fjorden er laga av utlagt tang og tare. Så det er ikkje så rart at det er eit tynt jordsmonn her.
Samstundes som det blei danna sandstein under istida, drog isen med seg ein og annan stein sørfrå. Og medan eg plukka og løfta på steinen min, fann eg av og til nokosom ikkje kunne vera sandstein. Ein grøn her. Ein kvitspraglete der. Og så denne svarte. Som fekk æra av å bli med inn til pynt i huset. Akkurat nå sit den i vindaugskarmen og får med seg soga om steinen i Varanger.

Hysefilet i måneskinn

Her kjem nok ein slik "ut i naturen og heim og et"-artikkel.
Det har vore så mange, fine dagar i det siste. Sol og stille vær. Skikkeleg slik indiansk sommar.
Me skulle ha middag. Hadde satt nokre rester ut i gangen. Den brukar å fungera fint som kjøleskap. Men så blei det varmt. Så varmt at flogene kom tilbake. Og middagen blei øydelagt.
Så kva gjer ein då? Jo, drar ut i båten.
Det blei ein fin fangst. Stor, feit og glinsande hyse beit på med ein gong. Hadde berre snøret ute tre gonger, innan det var meir enn nok til middag.
Og før eg visste ordet av det, hadde sola gått ned innover fjorden i vest. Medan månen hadde stige opp i aust. Det mørkna. Fort. Eg kom meg tilbake. Inn på kjøkkenet og skar filet. Fine, delikate stykker. Hyse er undervurdert, i grunnen. For steikt på panna blei den så fin.
Så var det middag. Igjen. Stekt hyse med salat frå hagen.
og ein måne som steig opp over fjorden.

Sola er i hus

Det er viktig å få henne i hus, før vinter og mørke kjem. Så ho kan lysa opp på matbordet.
Var som vanleg i absolutt seinaste laget. Månadsskiftet august/september er normalt ikkje multetid. Men det gjekk. Sjølv om det var mykje overmodent, fann eg framleis nok av fine bær.
Så dermed er vinteren berga.
Kom ned igjen frå fjellet utpå kvelden. Det hadde mørkna. Men kone og fiskesuppe venta. Det var fyr i omnen. Og sjølvsagt blei det multer til dessert.
Har forresten laga eit interessant panoramabilete i noko nytt og revolusjonerande; "photosynth"-sida mi.
Og det heile er elles dokumentert i denne prisløna filmen.

Briller funnen i steinura

Fann desse brillene på veg ned frå ein fjelltur. Tenkte det var best å ta vare på dei.
Dei låg i steinura like nord for Makkenes.
Så viss du går og snublar og ikkje ser ein døyt for tida, finn du brillene hos meg.

Soga om bonden sitt sukkertøy

Dette er ei samling med sukkertøy som har ein svært høg verdi i Varanger. I eit område kor det etterkvart er fleire hestar enn folk. Og ikkje så mykje jord. Og slåtten berre kan gjennomførast ein gong i løpet av sommaren. Så kan ein slik rundball kosta 500 kroner. Difor kan alle som har grasetande dyr sjå med lange, våte auge etter kvar einaste rundball som ligg langs vegen. Så langt har det faktisk kome at nokon blei fråstjålen rundballar inne i Nesseby her om dagen.

Men altså. Mi soge om mitt sukkertøy er lang og pinefull. Som alltid.
Eg bestemte meg i år for å gjera alt sjølv. Dum som eg er. Fekk lånt meg ein gjødselspredar hos ein nabobonde. Fekk spredt godt med kunstgjødsel. Kjøpte ei brukt rundballepresse hos nokon inne i fjorden.
Men så måtte eg venta på å slå. For eg måtte låna ein pakkar, den maskinen som pakkar alt inn i plast. Andre bønder måtte jo trass alt få bli ferdig med sitt, og kunne ikkje ta omsyn til mitt hobbybruk.
Og graset vaks. Og eg venta og venta. Og graset byrja å frøa seg. Det var ikkje så heldig, etter som eg forstod. Og så var sommarferien ferdig. Og jobben krev jo sitt i oppstarten. Og så byrja det å regna. Og det var slett ikkje bra. Eg såg på værvarselet kvar time. Utpå seinsommaren var været meir ustabilt. Og natta meir fuktig. Uro og bekymring. Det knuga som ein verkande byll.

Den 24. august kom eg endeleg i gang. Og då snakkar me om ei tid når hausten er farleg nær.
Så. Byrja eg å slå. Har ein liten fingerslåmaskin som sannsynlegvis var blitt ganske sløv med åra. Måtte stoppa kvar femte meter og få laus gras som satte seg fast. Det gjekk ein time for kvar runde. Kona hjalp til, gjekk bak slåmaskinen og drog ut på gras, altså eg slo av maskinen kvar gong så ikkje fingrane forsvann (ja, det var kanskje i åtte timar). Alt i alt stod det vel på i over 15-16 timar. Då det var slått, såg heile jordet ut som ein skamklipt sau. Neste dag var det å rasa heim etter jobb og venda graset i strenger. Dagen etter det fekk eg ordna meg ein fridag frå jobben og montera den innkjøpte pressa. Den svære pressa fortona seg som eit monster som rulla og braka. Eg ringte og ringte han som hadde seldt pressa. Spurte og grov. Trudde aldri eg skulle få det til. Men det gjekk. Fascinerande å sjå korleis maskinen støvsugde bakken for gras og la ut bak seg ferdig pressa ballar som nokre egg. Eller kanskje noko anna.
Innemellom måtte eg demontera og montera pakkaren. Ballane kunne ikkje liggja for lenge utan plast før det gjekk varmgang i dei. Fascinerande det òg. Å sjå plasten som surra seg rundt, medan eg rygga rundballane bakover. I byrjinga trøbla eg. Plasten sleit seg stadig vekk av. Og det vart ganske ujamnt med plast rundt dei første.
Utpå natta var den jobben ferdig òg.
Den siste dagen kunne eg henta alle rundballane med klipa og plassera dei på tunet. Klare som vintermat.

Hah! Eg klarte det! Stod dødssliten og såg på verket. Så stolt og lukkeleg. I fjor fekk eg ikkje meir enn 12 rundballar. Denne gong hadde kunstgjødselen gjort det slik at eg stod med heile 30 rundballar.
Eg hadde klart det mot alle odds. Like dårlege odds som dei hadde på 60 talet då dei skulle landa på månen. At kona ga skryt hjalp òg på. Tenkte ei stund at eg kanskje hadde ein del å gå på ei tid framover, då eg kom inn og la beina på bordet.

Oppi alt dette er det ein ting eg tenkjer mest på. Og det er alle bøndene langs fjorden som hjalp til med råd og vink. Ingen av dei var overbærande over min manglande kunnskap. Men svarte tolmodig på alt eg lurte på. Og gratulerte meg med resultatet.
Så den enda nå lukkeleg denne soga. Om sukkertøyet mitt.

Kva skjedde?

Alt har gått så fort at eg knapt rakk å pusta.
Men kva skjedde eigentleg?
.......jo, fekk planta litt salat og reddik i åkeren, tomat og agurk i drivhuset, men for seint, plukka opp hestedritt på jordet, og badet blei pussa opp, det blei fint, ei blanding av lys himmel og mørkeblått hav, satte ut laksegarn saman med naboen, fekk ein bra fangst til eige forbruk sjølv om det berre varte fjorten dagar, ein god del av laksen blei røyka i eige røykeri, byrja å mala huset utvendig, bort med den rare grønfargen, på plass med eggekvit, mykje betre om eg må seia det sjølv, og sprekker i murveggen blei plastra, så kom det pokkers regnet, så var det heller å mala inne, mykje kvitt der òg, kona mi drog sørpå, var saman med sonen sin der, sonen min kom på vitjing og hjalp til i arbeidet, sola kom tilbake, slo graset på tunet, malte meir av huset ute, stod på taket og malte, har aldri likt meg særleg oppe i høgden, og det var ut i båten og fiska, seien var borte, men det kom eindel torsk inn fjorden, noko av torsken blei røyka, veldig godt, det blei varmt innimellom, slappa litt av i fjæra, sonen min drog igjen, det var vemodig, fortsatte å mala både ute og inne, innstallerte eit badekar med løveføter, kona har ønska det heile livet sitt, så kom ho tilbake, og satte i mange gledeshyl, både fordi det var mala så mykje og fordi det var på plass eit badekar med løveføter, så kom foreldra mine på vitjing, dei hjalp til veldig mykje med malinga, veldig fint, dei har alltid vore slike arbeidsjern, så blei det drenert rundt kjellaren på grunn av frostsprengning i vinter, og heile muren blei lappa og slamma og nå er det heilt i orden, og det blei gravd ei grøft til straumledningen til garasjen, og laga ein liten parkeringsplass oppe ved garasjen, og eg for omkring og jobba og høyrde på lydbøker som eg lasta inn på mobiltelefonen, den eine boka etter den andre, og eg drog innimellom nokre snarturar til byen, lånte lydbøker, kjøpte maling, kjøpte diverse ting og tang som eg trong til arbeidet, skremte sikkert byfolket med møkkete og malingsflekkete klede, bondecaps og for ikkje å snakka om eit skjegg som berre grodde og grodde, så tok me oss tid til nokre konsertar på Varangerfestivalen, fint det, og .......
og heile tida gjekk eg og stressa over at eg ikkje kom i gang med slåtten. Eg hadde kjøpt meg ei rundballepresse og bestemt meg for å slå sjølv i år. Graset vaks, men eg måtte venta på ein pakkar, når dei andre bøndene var ferdige. Meir om det seinare.
Ja, og i byrjinga av sommaren var me nå ein liten tur rundtomkring i austfylket, men det kan lesast om ein annan stad.
Ja.
Det var vel det store og heile av sommaren i år.

Hurra for 18. mai

Det har aldri gått særleg kjapt rundtomkring meg. Er ein av dei som gjerne hadde julestjerna oppe til over påske før i tida. Dette året flagga me for både 1. og 2. mai. Og 17. og 18. mai.
Det er noko med at når flagget først var oppe, og det flagra så fint i vinden. Med Varangerfjorden i bakgrunnen. Så var det så synd å ta det ned igjen. Så difor kunne me ropa "hurra for 18. mai". Det har me nemleg lov til i vårt eige kongerike.
Og sein, ja. Når eg først fortel om dette, så er me allereie i overgangen til juni (men flagget er nede nå, altså).

Veden er på plass

Ja, den veden, ja. Nå er den på plass. Først var det å saga ned passeleg mengde trær oppe i skogen, like ovanfor garden. Nabo og eg i iherdig arbeid. Ved hjelp av ein ungdom borti vegen og skuteren hans blei den henta ned i påsken. Lasta over på traktortilhengaren. Køyrd til gards. Kappa og kløyvd. Lagt til tørk på pallar. Dekka til med presenning for å unngå fukt. Nå ligg den der og tørkar og godgjer seg. Innan den seint i haust blir lempa inn i skjåen. Så vil den til slutt putra i vedovnen. Ein gong komande vinter.

Det kan ta tid

Nokre gonger tar det tid.
Kanskje det er på grunn av månen.

....

Å stå han av

Nokon vil kanskje seia at dette er biletet på den typiske finnmarking. Som står imot kva det skal vera. Oppreist mot alle naturlover. Utan eigentleg å tenkja over kor spesielt det er.
Tok ein tur ein søndags ettermiddag og kom forbi fleire slike gamle hus.

Slik har dette huset hatt eit liv på skakke over lengre tid. Og det verkar eigentleg å vera nøgd med det.
Særleg når det har selskap av ein fargeklatt på sørsida.

Vedskogen kallar

Ingenting er som å dra opp i skogen og saga ved. Og så fantastisk tilfredsstillande når veden er like ovanfor garden. Jajamen...

Løyndommen bak eit gammalt orgel

Naboen og eg demonterte eit lite orgel ein kveld. Det er eit lite og yndig orgel. I forhold til enkelte andre så lite at det nærast kan puttast i lomma. Men det har den rette lyden... ja, det vil sei, dersom det hadde vore friskt. For dette lir av alvorleg astma. Så det var å gjennomføra ein kraftig operasjon.
Når det så var demontert oppdaga me ein løyndom. På baksida var det limt ei avisside. Frå ei tysk avis på byrjinga av 1900 talet.
Så var det å undra over kven som hadde laga dette orgelet. Tydelegvis ein tyskar. For lenge sidan. Og korleis det hadde kome opp til Vadsø. Kanskje under krigen?
Då me hadde lukka det igjen, var det i alle fall litt meir lyd. Men astmaen var nok ikkje heilt kurert. Ennå.

Råkøyring og nervøse hestar

Slik kan det gå når ein fireåring med far kjem rasande.
Og det kan føra til at hestane blir så nervøse at dei nestan et opp heile porten.

Frå stolt hane til hane i vin

Så var det òg gjort. Liv er tatt for første gong under vår leiing på bruket.
Eg var litt spent på korleis eg skulle takla dette. Å ta liv som eg omgir meg med til dagleg er ikkje noko som skjer så ofte. Men det var ikkje så spesielt. Nestan som å ta opp ein fisk frå havet.
I hønehuset var det tre hanar. Litt for mange. Strengt tatt er det nok med ein. Og når den nest største i tillegg byrja å bli vel bøllete i kurtisen med hønene, så var det på tide.
Det var fort gjort. Frå å vera ein ubekymra, spankulerande hane. Til brått å vera utan hovud.
Naboen hjalp til med flåinga. Det kom urovekkande, levande "bøøøøp"-lydar ut av den opne halsen når me haldt på.
Sambuaren haldt seg på god avstand frå slakteplassen, ridande på hesten sin.

Så var det å liggja partert på kjøkkenbordet. Bli blanda med diverse etter oppskriften frå fransk bondekunst; Coq au vin.
I Finnmark er det forresten ei spesiell oversetjing av denne retten, som eg ikkje har lyst å fortelja om nå. Det viktigaste var at kjøttet på middagsbordet var veldig ferskt i ettermiddag.
Og blandinga av hane, vin, sopp og diverse var som forventa. Det var godt.

Leik i mørketid

Var ute og leika ein ettermiddag med femåringen. Me tok på oss hovudlykter. Leika gjemsel. Femåringen er ikkje akkurat blant dei mest tolmodige. "Si et lite pip" ljoma i ett medan han leita. Så var det å køyra med akebrett. Me har ein lang og fin nedkjørsel, utan fare for trafikk. Me sat på kvart vårt brett oppe ved porten. Venta på startskotet.
Så satte me i veg. Hetta på scooterdressen min la seg over hovudlykta, så det blei ekstra mørkt. Femåringen susa der framme. Og alt skildra i den snart prisløna filmen min.

Mysteriet på himmelen

Er opptatt av mysterier av og til. Og nå på den eine lyse timen me har hatt i mørketida, såg eg dette fenomenet på himmelen.
Så kva er det? Berre ein sky som har fått ein rar form? Laga av vind som ikkje klarer å avgjera kva retning den skal ta? Sidan dette er observert i rett retning aust, får eg fantasiar om storpolitikk. Kanskje det er sporet frå eit russisk jagarfly? Styrt av ein pilot som har tatt litt for mykje vodka?
Eller kanskje eg berre skal slutta å koma med fleire gode idear?

Det humpar og går

Det er ikkje berre å overta eit småbruk med avgrensa kunnskapar, kombinert med full jobb og ganske dårleg tid. Så eg kan sjå tilbake på eit innhaldsrikt år, dette første småbruksåret.
Så her kjem ei beskriving av ei lang og pinefull ferd. Ganske lik Dantes skildring av reisa gjennom Helvete ("Den guddommelige komedien"). Men på eit meir praktisk plan.
Så, altså;
Det har vore ein del bål nede i fjæra, for å bli kvitt gammalt skrot. Og kvar gong har røyken gått feil veg; Rett opp i huset til ein av naboane. Som heldigvis er greie og tolmodige.
Tida har gått så fort. Og alltid har eg vorte for seint ute. Eit høylass har blitt hengande på hesja. Og langt, langt ut i mørketida fekk eg endeleg båten til land. For å få det til, måtte eg vassa ut. Drog først til ein sportsforretning for å få tak i vadarar. Det hadde dei sjølvsagt ikkje på denne tida av året. Og ikkje skjøna dei kva eg skulle med det. Men ein kamerat hjalp til og lånte meg ein tørrdrakt. Den kom godt med. For når eg byrja å vassa utover, måtte gjera det på full flo, når det var på det mørkaste, så merka eg at det var skikkeleg springflo, faktisk. Vatnet gjekk nestan opp til halsen. Eg tenkte med meg sjølv at dette er livsfarleg og heilt idiotisk. Og av alle idiotiske ting, så hadde eg tatt på meg sambuaren si kjempedyre reveskinnslue. Eg syntes jo det blei litt for kaldt å berre ha ei slik gummihette over hovudet. Vassa utover sjøen i bekmørke, midt på vinteren, i ganske kraftig vind, med sjø opp til halsen og ei reveskinnslue på hovudet. Men når eg fyrst hadde byrja turen utover, så var det på ein måte ingen veg tilbake. Og når eg kom fram og baska meg opp i båten, så var sjølvsagt reveskinnslua borte vekk.
Vel, vel. Båten kunne løysast og sigla fint inn til land i vinden og ligg nå trygt på land. Det siste stykket hjalp "tørrdrakt-kameraten" til med, dagen etter.
Det neste prosjektet mitt var å parkera traktoren i garasjen ved vegen. Men porten var laga etter eit finurleg system som innebar at den øverste delen subba bort i eksosrøyret, så det nestan knakk i to. Motorlyden vart straks ein slik traktor-harley-lyd. Og det vart utelukka å bruka varmeapparatet, sidan eksosen då berre bles inn. Etterkvart gjekk det akkurat å køyra traktoren inn og ut av garasjen, så lenge den nederste bjelken var fjerna. Inntil ein dag då det låg litt snø i overgangen. "Vroootsj", sa det, og taket skrella nærast av. Ein ny kamerat hjalp til med å byggja om garasjeporten (kva skulle eg gjort utan alle desse kameratane?), slik at det er blitt lettare å køyra inn og ut. Men traktortaket ligg framleis på halv åtte. Og motorlyden er framleis kjempetøff.
Grunnen til at eg ville parkera oppe ved garasjen, var at eg tenkte det ville vera lettare å starta øverst oppe når eg skulle rydda bort snø med traktorsnøskuffa. Bortsett frå at eg ein dag køyrde over nokre store isoporgreier som eg ikkje var merksam på. Dei viste seg å dekka over eit septikhol. Som resulterte i at det flaut med små isoporbitar nede i septiken. Dette oppdaga eg då septiken etterkvart gjekk tett (det kan jo vera ein samanheng). Så var det å dra til sportsforretningen igjen og kjøpa ein fiskehåv. Det var utanom sesongen for det òg, og dei på forretningen lurte på kva eg skulle bruka den til på denne tida av året. Eg fortalde det ikkje. Og så var det å hoppa ned i septiken og samla opp alle isoporbitane. Verda blir aldri den same etter den jobben.
Utpå seinvinteren bles det opp. Til storm. Me sat inne og høyrde ei forferdeleg buldring. Den kom frå trampolina som me ikkje hadde montert ned. Noko me skulle ha gjort for lenge sidan. Vinden hadde fått tak, og den velta tjue meter bortover, og landa ved hønsehuset. Mirakuløst nok blei nestan ingenting øydelagt. Bortsett frå sjølve trampolina og ein avslitt struamledning til hønsehuset.
Så det var nå det.
Nokre lurer kanskje på kva eg har på eit småbruk å gjera. Men det er jo visse framsteg òg dette året. Som det blir for keisamt å skriva om i ein blogg. Og alt kan ein ta lærdom av.
Godt nytt år.

Juletur

Har tatt ein liten tur igjen, til sørvestlandet.
Sjå meir i reisebloggen.

Julelys hos naboen og oss

Det har vore ganske mørkt hos oss i lengre tid. Men til slutt ga me etter for presset. Og kjøpte litt sånn utejulelys.
Lenge dreiv me og beundra naboen sine dekorasjonar som lyste opp, omlag 500 meter der borte.
Å overgå naboen klarer me kanskje aldri. Men dette er jo ei byrjing. Og kven veit...

New business in town

Ebenezer frå Liberia driv nå sin eigen forretning i Vadsø. Ved sida av Pleyms og Det Hvite Hus kan me finna spesialimportert ris, te, kaffe og alt mogleg krydder frå diverse himmelstrok.
På tide kan me seia. At slike forretningar kjem hos eit folk som trudde at salt og pepar var det einaste krydder som fantes.
Men i Vadsø har me lenge vore klar over kva tandoori er. Sidan ein annan driftig innvandrar i mange år har forsynt oss med indiske rettar frå restauranten Indigo. Og eigentleg har me blitt ganske verdsvante viser det seg. Ebenezer sjølv er ganske overraske ovver at det er mange nordmenn som viser interesse for varene hans.
Får håpa det går bra. Varme krydder kan vera fint å ha i den arktiske kulden.

Ut på tur

Er ein liten tur og testar gps-en.
Sjå korleis det går i reisebloggen min.

Englevakt

Det som ikkje skal skje, skjedde i går kveld.
På veg heim seint på kvelden i bilen bremsa me ned på den øde vegstrekningen.
Ambulanse, blinkande lys og andre bilar sperra vegen.
Djupe hjulspor i snøen viste at ein bil hadde køyrd av vegen, og sannsynlegvis stod eit stykke nedanfor.
Heldigvis gjekk det forholdsvis fint med dei som sat i bilen.
Men det kunne gått verre. Medan me sat og venta på vegen, usikker på om me skulle gå ut og spørja om me skulle hjelpa.
Så kom det eit stille sus. Og ein ambulansebil som køyrde i voldsom fart langs med grøfta på innsida og forbi oss. Utan sirene, men med blålys. Innan den stansa med eit dump litt forbi ulykkesstaden. Den hadde køyrd så fort at den ikkje klarte å stansa, men unngjekk å kollidera rett i oss ved å manøvrera ut i den djupe grøfta.
Ein ting er korleis slike situasjonar blir handtert. At nokon tar kommando og dirigerer anna trafikk bort slik at vegen ikkje blir sperra og skaper fleire farlege situasjonar. Rett nok må ambulansesjåføren ha vore snartenkt som klarte å manøvrera ut i grøfta. Samstundes kan ein spørja seg om det er nødvendig at ein ambulansebil køyrer veldig fort ved alle utrykningar.
Men mest av alt kunne me godt ha fokusert meir på at det aldri er føret som er årsaka til ei trafikkulykke. Det er at me trafikantar ikkje tilpassar farten til forholda.

Skattar frå ei svunnen tid

Naboen fann ei lita eske i eit gammalt, halvvegs forfallent leikehus på garden. Han dreiv og bygde huset om til hønsehus.
Så kom denne eska fram. Inni låg det ei mengd med skattar.
Har ein sterk mistanke om at dei borna som gøymde denne skatten forlengst har blitt vaksne. Og at dei tilhøyrer dei som budde på garden før oss.
Ser for meg ein del ting. Då faren måtte dra på fest utan å kunna barbera seg. Og reknar med at han i fleire år må ha lurt på kor dei mansjettknappane blei av.
Nå; Når nokre høner og hanar har flytta inn i det vesle huset. Så er mysteriet oppklart. Trur eg skal gi skattane i julegåve til den mansjett og barberlause mannen.

Vadsø skyline

Den er ganske fin på avstand, denne byen. Og takka vera den nedlagte sildoljefabrikken og Hurtigruta som kjem inn om morgonen, så blir det liksom litt skikkeleg bypreg over himmelsilhouetten.
Hurtigruta, ja. Ho har eg alltid lyst til å reise med når eg ser ho om morgonen. I staden for å dra på jobb, kunne me ha site på Hurtigruta og tatt ein finare frukost. Og liksom forsvunne litt frå det daglege.
Men, nei. Det blei nok jobb den dagen òg.
(Og som de ser, har eg fått meg nytt kamera. Nå blir det ikkje lenger berre blasse mobiltelefonbilete i bloggen. kameraet har ein kraftig zoom. Så eg nestan ser inn til frukostetande hurtigruteturistar).

På sykkel langs dødsvegen

Driv og syklar, sjølv om det har blitt farleg mørkt. Med diverse blinkande lys og refleksar har det gått fint til nå.
Fint er det òg å vera omslutta av mørket. Berre ha ei lita strime av ljos frå sykkellykta å orientera seg etter.
Men i haust er det altså lemmenår. Som resulterer i at det ligg strødd med flatklemte lemmenlik langs vegen. Som det reine mosaikkmønsteret. Dei fleste bilistar har sikkert eit distansert forhold til det. Men på sykkel blir det annleis. Stadig spring det ut eit lemmen framfor sykkelhjulet. Eg prøver å svinga unna. Men klarer det ikkje alltid. Slik at det kjem eit "skoiiiiik" under hjulet sånn av og til.
Så eg kjem litt nærare naturelementa på ein sykkel, ja.

Nemat får bli

I tre år har han hatt trusselen hengande over seg om å bli kasta ut.
Difor flytta han i sommar sørover. Såg han på fjernsyn då han deltok i protestmarsj frå Trondheim til Oslo med andre afghanarar.
Eg blei kjent med han på ein fest i Vadsø ein gong, der han spelte på ein to-strengs gitar. Han er altså ein musikkglad mann. Samstundes gjekk han med konstant redsel over at politiet skulle henta han og føra han ut av landet ein dag.
Så kom endeleg kontrabeskjeden; Han får opphaldsløyve.
Møtte ein gledesstrålande Nemat her om dagen, som var tilbake i Vadsø.
Og gitaren hadde han med seg.

didjeridoo og russisk electronica i tømmerhuset

Det er spesielle dagar på småbruket. I tømmerhuset kan det høyrast liflege tonar. Frå ein didjeridoo. Og russisk electronica frå ein mac. Og salmar. Og etterkvart afrikansk perkusjon. Med meir. Veldig masse forskjellige uttrykk som blir smelta saman til noko nytt og spanande.
Det er altså intense musikkøvingar.
Resultatet kan høyrast torsdag 11. oktober kl. 22 på Kolibri i Vadsø.
Arrangør er Verden i Varanger og krabbefestivalen.
Og artistane;
Zotora, Ed og Lys, Daap, Josef Bahie Dago og Jan Hofseth fra Vadsø.
Dessutan Ebenezer and The Liberaters.
Vel møtt!