Multepsykologi

Stod opp tidleg ein laurdags morgon. Stilt og fint ute. Pakka sekk og spann. Klar for multetur.
Klatra først opp gjennom kratt og ur eit stykke. Og var brått oppe på snaufjellet. Ganske befriande å pusta i den opne fjellufta, etter å ha streva seg gjennom bratt terreng og buskar.
Byrja å leita oppe i det flate terrenget. Fann litt her og der.
Og brått...eit større flak kor bæra stod tett.
Mange av bæra var framleis umodne. Men når ein kjem over slike mengder. Så gjer det noko med deg. Pulsen stig. Jaktinstinktet overtar. Plukkinga går så fort og effektivt som mogleg. Ikkje tid til noko anna.
For med eitt. Tadaaa, tadaaa! Eit appelsinskal. Det hadde altså vore folk her før meg. Og då eg kikka opp ein augneblink, så satte det ein støkk i meg.
Langt der borte i horisonten kunne eg nemleg skimta noko veldig forstyrrande. To individ. Nærare bestemt to menneske. Og dei plukka òg bær.
-Pokker, pokker, tenkte eg.
-Hald dykk borte herfrå!
Og så plukka eg endå fortare.

Dei kom aldri nærare. Så eg gjorde meg ferdig og rusla nedover mot fjorden igjen.
På vegen traff eg på to pensjonistar som gjekk ein laurdags føremiddagstur på fjellet. Dei kom gåande langsmed platået. Det såg så koseleg ut. To spreke pensjonistar som hadde gått mange kilometer her oppe, og som var på veg tilbake til hytta, kaffe og kos.
-Var det dæ vi så oppe på multemyra, spurte dei.
-Øøøøh, ja, svara eg.
Og vart litt flau over at eg nærast hadde hatt mordtankar der oppe.
For dei var jo så koselege. Fortalte at det var meir enn nok bær ennå, etterkvart som dei modnast. Og snart var det rypejakt. Eg skulle berre koma innom hytta deira, så hadde dei sikkert ei rype å gi etterkvart.
Eg takka, tok farvel og rusla siste biten ned mot fjorden.