Sofa; Det er farleg, det...

Dette er ein sofa. Eller det som er igjen av den.
Den står ute i gangen. I ein forvridd stilling. Og med eit stivna dødsflir. Som straff for det den har gjort.

Det heile skjedde for nokre veker sidan.
Eg sat sjølv på eit seminar og høyrde på eit foredrag om kvensk språk. Då det kom ei melding i telefonen.
Der stod det;
"Heia. Har nok knekt eit ribbein. Og klarer ikkje å snakka. Kan du ringa lege for meg?"

Det som altså hadde skjedd var at nabo og kamerat hadde lege på sofaen og slumra. Så hadde sofaen brått knekt av. Så naboen ramla ned på golvet. Oppå sofaputene.
Det var ikkje rare fallet. Og naboen tusla omkring etterpå. Etter ein time kjende han brått ein forferdeleg smerte, ramla i saman. Klarte så vidt å senda ei melding. Slett ikkje å snakka.

Men det var meir dramatikk.
Døra hans var låst. Og han visste ikkje om han klarte å reisa seg og låsa opp døra.
Så difor måtte det tilkallast ambulanse, politi OG brannbil. Visstnok ein prosedyre når ei dør må brytast opp.

Nabo og kamerat er ein hyggjeleg fyr. Difor kjem det slike meldingar som "heia", og "jaja, når har det visst skjedd noko her", uansett kor dramatisk det er.

Enden på det heile er i alle fall at naboen klarte å låsa opp døra før brannmannskapet fekk anledning til å hogga laus. Han kom seg til lege. Og han har gått omkring med knekt ribbein i lengre tid (sonen hans fortalte det på sin måte i barnehagen; "Pappa har mista et bein i hjertet!").
Og når han er fullstendig lega, skal han henta fram motorsaga. Og maltraktera sofaliket ute i gangen.