Den underlege vestlending

Kjenner av og til på meg at folk rundtomkring klør seg i houvdet. Eller ristar på det. I undring over denne merkelege vestlendingen. Og alt han finn på uti hagen sin.
Som i dag. då det blei spadd i ein jordhaug.

Ei årsak til at ting kan virka underleg, er at eg kan vera forferdeleg treg. Har for eksempel hatt jordhaugen liggjande i lang, lang tid. Planen har vore å leggja litt jord rundt huset. Av ymse årsaker.
Men jorda har blitt liggjande i haugen. Inntil i dag.
I dag fekk eg det over meg. At nå skulle det skje. Så eg spadde i veg.
Og folk rundtomkring rista sannsynlegvis på hovudet. Over at det blir gravd i jorda så seint på året.

Når så jordgraviga var ferdig, så tenkte eg at;
-skitt au. Eg tar sjangsen på å hiva litt plenfrø over jorda òg. Det kan jo henda at det blir ein knallforsinka vinter i år.
I det eg byrja å hiva ut frøa, så fekk eg ei slik "ut-av-kroppen" oppleving. Eg såg meg sjølv utanfrå. Kor vanvittig dumt det såg ut. At ein kar hiv plenfrø i slutten av september. Og eg følte at minst tusen par auge stirra på meg frå diverse vindauge.

Og i kveld kom nådestøyten.
Medan eg sat ved vindauget og funderte litt, så kikka eg ut i mørket og bort på ein lyktestolpe.
Under lykta kunne eg tydeleg sjå eit vannrett, kvitt snødrev.
Det betyr at det definitivt ikkje blir noko forsinka vinter, nei.
Synes eg svakt kan høyra at folk rundtomkring sit og humrar over....kaffekoppen.