Skogen min

Aldri har den vore så fyldig, rank og struttande som nå. Skogen min. Som eg planta for omlag ti år sidan. (Nå er det for så vidt ikkje så mykje eg kan kalla "min", lenger. Men eg dristar meg til.)
Det kosta kollossale mengder med arbeid. Graving i jord og masse stein. Vatning og atter vatning. Sakte, men sikkert har den utvikla seg frå krypvekst til busk og oppover. Og i år er den verkeleg fin!
Ja, den ruver kanskje ikkje i nabolaget, akkurat. Men for meg er den eit lite under.

Samstundes døyr bjørkeskogen rundt overalt. Den forferdelege lauvmakken et opp alt som er. Dei mest pessimistiske trur det vil ta minst hundre år før skadene er reparert. Og kva verre er, så tar den visst for seg av andre vekster òg.
I Tana er det svart alle vegar. Og i fjor kom lauvmakken krypande til Vadsø.

For meg er det viktigast av alt at den ikkje kjem til min skog. Difor går eg og vaktar kvar dag. Kikkar på blada. Og skulle det koma ein slik krypande, liten jævel, så er det kort prosess.
Er klar til kamp.