På ski i minus 15

Å dra innover fjellet nord for Vadsø gir ein heilt spesiell terapi. Sjølv i minus 15. Den monotone lyden av ski og stavar i snøen. Den kalde lufta som fyller lungene. Det flate, rolege terrenget. Og sjølvsagt alle fargane.
Ja, det kan henda at det er ein viss blanding av roleg terapi og litt stress. Etter å halda eit visst tempo, sjølv om kroppen ikkje er som den var. Det merkar eg mest på at sonen min fyk av gårde og forsvinn før eg har fått byrja på turen. Han byrjar å bli ein halvtime raskare enn meg.
Det stressar jo litt. Men mest terapi er det, uansett.
Ettermiddagssola ga litt ekstra skyv i ryggen. Og terrenget skifta etterkvart til bjørkeskog nede i dalane.
Prikken over i-en pleier å vera å koma til skihytta, litt over ei mil inne på fjellet. Varma seg litt ved peisen. Kjøpa litt kaffe og vafler. Slå av ein drøs viss det er nokre kjente.
Ja...litt stress pleier det å vera når eg nærmar meg skihytta òg. For der pleier det å sitja folk ute i solveggen. Og kikka på skigåarar som er på veg. Og då nyttar det ikkje å lunta opp den siste bakken. Det gjeld det å spurta litt ekstra.
Men denne gong slapp eg det. Var som vanleg seint ute. Skihytta var stengt før eg kom opp.

Så då var det berre å snu. Sjå Thomaselvdalen. Laga av elva som har skore det flate landskapet i to. Gjort det litt meir spanande. Og sjå fjorden. Som alltid er like spanande.
Det byrja å mørkna. Susa nedover dei siste bakkane med sånn passeleg sikt.
Nede ved skistadioen hadde sonen min venta i ein halvtime igjen. Men tok seg tid til å ta bilete av ein sliten, nøgd og godt innpakka skigåar.

...og her er ein video som fortel om turen (ta høgde for ein del ujamn kameraføring)