...og det var den dagen...

I den mørkaste tida, med omlag ein time med skumringslys om dagen, er det lett å gå glipp av det vesle som minner om dag.
Eller for å sei det slik; Nå når det er ferie er det lett for å sova bort heile dagslyset. Det skal ikkje så mykje til.

Vakna i dag av ein stor flokk med kråker som skreik og kryssa soveromsvindauget mitt. Trur det må ha vore i ellevetida.
Så var dei borte og då var det ikkje så mykje meir å sjå der ute.
Og når eg vakna igjen, var det i alle fall ikkje mykje å sjå. Anna enn mørke.
Så der gjekk den dagen...