Perspektiv

Ein bilist stoppa framfor ei menneskemengd. Menneska stod der midt i vegen og flytta seg ikkje.
Bilisten rygga og spant irritert tilbake der han kom frå.
Det var vel hans perspektiv, sett frå eit bilvindauge. Kor irriterande det er med folk som ikkje gidd å flytta seg for bilen hans.

Ei ung jente på 12 år var djupt fortvila då ho høyrde at kameraten hennar skulle tvangsflyttast.
Guten har gått i klassen i fire år. Og nå skal han og familien tvangssendast til eit land i krig. Foreldra hans meiner at dei kan bli arrestert.
Guten og søskena hans opplever situasjonen som svært skremmande. Han forstår ikkje kvifor politiet skal koma på døra ein tidleg morgon og beordra dei til å bli med til flyplassen. Nestan halve livet sitt har han budd her. Etter så mange år i byen kjenner han seg like norsk som dei andre borna.
Den unge jenta, klassevenninna hans fann ut at noko måtte gjerast. Så ho arrangerte eit fakkeltog i byen i protest mot utsendinga.
Heile 200 vaksne og ungar fekk ho med seg. Til og med ordføraren var med.
Engasjementet lyste ut av henne. Og ho ensa knapt bilisten som spant ifrå menneskemengda.

Ei gruppe som prøver å hjelpa familiane som skal tvangsflyttast, kjenner det fortvilande i situasjonen. Angst for kva som skal skje med dei. Fortvilt når den viktigaste nyhendeformidlaren, NRK Dagsrevyen ikkje bryr seg om saka. Fordi ein trur at nettopp denne kanalen kan bidra til å snu situasjonen. Så ein kjenner frustrasjonen når den gamle statskanalen heller vil fortelja om sinte fotballspelarar og om born frå Oslo sin vestkant som går Halloween.
(Etter det eg veit, har Dagsrevyen i alle fall ennå ikkje hatt noko om situasjonen).
Argumentet i Dagsrevy-redaksjonen er kanskje at slike saker har dei hatt mange av før. Eller at ein ikkje kan la seg styra av diverse aksjonsgrupper. Eller at ein har det for travelt til å bry seg om det heile. Eller at det er vanskeleg å finna engasjement for noko som skjer så langt borte frå Oslo. Eller noko liknande.
Perspektivet til ei aksjonsgruppe og ein redaksjon som formidlar nyhende må nødvendigvis bli forskjellig. Forsåvidt perspektivet til ein bilist som ikkje kjem seg fram, òg.
Men det hjelper så lite for dei som skal rivast bort. Og for menneska rundt dei.

Og sjølv kikkar eg som vanleg ut vindauget.
Det skal ofte så lite til for å endra dette "vindaugs-perspektivet". Ta ein liten tur ut. Gå ein tur ned i fjæra. Sjå byen frå ein ny vinkel. Treffa folk. Bli fortalt noko eg ikkje visste frå før.
La meg riva med av andre menneske sine liv og lagnader.

Sjå elles denne sida;
http://beskyttdem.blogspot.com