Oss potetbønder imellom

Har eit lidenskapeleg forhold til potetene mine.
Det var nå òg noko å ha eit lidenskapeleg forhold til.
Men det er ein fantastisk plante.
Går på våren innom butikken og får nokre gamle poteter. Set dei i jorda. Og vips, så har eg masse fine nypoteter å ta opp om hausten.

Samstundes er det litt stress. For når eg går bortover gata ser eg naboane sine potetåkrar. Og dei har alltid høgare potetris enn meg. Så eg blir litt misunneleg. Og uroleg.
Tenkjer at;
-søren, nå har naboen allerede satt potetene, og eg er sein som vanleg. Og;
-søren, nå veks det veldig fort i åkeren hans, og hos meg har det knapt byrja å koma opp noko skudd i det heile.
Og så vidare.
Ein del av naboane mine er nemleg gamle kvenar som i fleire generasjonar har forska på beste måte å dyrka poteter i vårt arktiske klima.
Medan eg strevar og gjer stadig nye feil.

Men det endar som regel bra.
Det blir ein del poteter til slutt. Nokre er rett nok veldig små. Men du så gode…