Farvel til ein trufast slitar

Har det slik at eg hatar å kasta ting. Typisk mannfolk og typisk vestlending, reknar eg med.
Og har eit møblement i huset som i stor grad ikkje har kosta meg noko. Slikt som er gitt bort av vener og kjente.

Og denne sofaen har tent meg trufast i mange år. God å sitja i. God å liggja i òg.
Men så har den fått seg ein knekk både her og der. Slik at den etterkvart fekk ein temmeleg rar fasong.
-Kan du ikkje berre kasta den og kjøpa deg ein ny, var det ei som spurte.
Men eg bles av forslaget og uttrykte høgtideleg at eg aldri, ALDRI kom til å betala 10 til 15 tusen for ein sofa.
Nepp.
Måtte seinare forklara min kongolesiske kamerat at norske kvinner er slik at dei berre vil kasta ut det som er gammalt og etterpå kjøpa nytt.
-Åja, men slik er det i Kongo òg, svara han.
Tenkje seg til.

Ein gong såg eg ein slik fin sofa med trekvite rammer på bruktbutikken ”Det Hvite Hus”. Den kosta 3000. Men så var eg for sein og andre kom meg i forkjøpet.
Men så har det seg slik at ho som foreslo ny sofa, ein dag kunne fortelja at eg kunne få ein gratis sofa igjen.
Nokon ho kjenner hadde arva litt møbler og ville bli kvitt sofaen. Og lagnaden ville det slik at det er akkurat den sofaen eg sikla etter på ”Det Hvite Hus”.
Så der sparte eg 3000, gitt!

Dermed er den gamle, grå sofaen bært ut.
Nå ligg den ute i regnværet med buken i været og skjønar fint lite.