Åleine på fly

Har ein sønn som har reist åleine med fly sidan han var temmeleg liten. Som sønn av to søringar busett i Finnmark, er han vant med å reisa åleine til onklar her og besteforeldre der.

For meg var det før heilt opprivande å sjå den vesle kroppen vandra åleine bortover flyplassen, på veg mot flyet. For han var det heller brysamt viss eg ynskte å følgja han inn i kabinen.
-Jaja, pappa. Det e greit. Gå nu, sa han lettare irritert.

Nå, i ein alder av snart 14 år vil han helst unngå å ha ein slik "reiser åleine"-lapp hengande rundt halsen. Han likar best å ordna seg sjølv. som den vante reisaren han er.

Ein sommarferie for han blir elles eit lappeteppe av overleveringar og reiseruter, for å tilpassa det til eks-ar, y-ar, slekt og vener.
Først drog han sørover til Lillehammer på stevne med friidrettsgruppa han er med i. Så overlevering til meg på Gardermoen. Så inn til Oslo. Overnatting hos kjente. Ut til Gardermoen igjen. Fly til Molde. Overnatting hos kjente. Hurtigruta til Bergen. Overnatting. Ned til besteforeldra. Overnatting eit par døgn. Så bil til Haugesund. Fly åleine til Oslo. Til onkel og tante. Så bil til Sørlandet. Så tilslutt fly åleine nordover igjen.

Tok avskjed med han på flyplassen. Ein seanse me har blitt svært vante til.
Han fekk det som han ville. Slapp å ha "reiser åleine"-lappen.
Og eg haldt meg i skinnet.
Synes eg har blitt ganske tøff med åra, må eg sei.