Når mannfolk konkurrerer

Det er ikkje til å koma frå. Mannfolk hatar å tapa.
Har av og til vore med elevane mine og spela håndball og liknande. Men blei så ivrig at det var til fare for dei små.
-Du skyt alt for hardt, innvendte dei.
-Ja, ja, skal skjerpa meg, svarte eg. Men i neste augneblink fekk eg ballen igjen, og målet stod framfor meg, og så skaut eg i mål igjen, og løfta armen triumferande...og hugsa igjen at eg skulle ha tatt det med ro.

Ein gong blei det arrangert ein vennskaps-fotballkamp på skulen mellom nokre elevar og foreldra. Mødrene prøvde å ta omsyn og ga ballen litt frå seg. Men fedrene derimot; Dei gjekk på med dødsforakt i taklingar og skudd. Her skulle det vinnast for einkvar pris!

Denne veka har det vore ski-aktivitetar.
Nokre elevar laga ein dag til ein hoppkonkurranse.
Eg lot meg frista til å bli med.
Då eg kom ned unnarennet kjende eg kor adrenalinet brusa igjen. Her gjaldt å trø til! Og så hoppa eg, og klarte å stå og høyrde frå juryen bak meg at;
-du leder...
-JAAA, brølte eg, og tenkte samstundes at nå må eg roa meg igjen.
Men så fekk eg beskjed om at eg hadde vunne, og eg klarte ikkje halda jubelen tilbake.
Litt seinare kom ein annan, mannleg lærar. Og han slo meg med fleire meter...